เช้าวันพุธหน้าอาคารรัฐสภามีประชาชนเป็นจำนวนมาก กลุ่มหนึ่งเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรอันทรงเกียรติ ที่กำลังเดินเข้ารัฐสภา กลุ่มหนึ่งเป็นนักศึกษาที่มาศึกษาดูงานรัฐสภา ถนนด้านหน้าข้างๆกับสวนสัตว์ดุสิต(เขาดิน)มีรถยนต์วิ่งไปมาไม่ขาด แต่ไม่ถึงกับรถติดมากนัก ถนนฝั่งตรงข้ามอาคารรัฐสภา มีประชาหลายร้อยคนบ้างก็ยืนถือป้าย บ้างก็กำลังพูดผ่านไมโครโฟน แต่จับประเด็นค่อยได้ นักข่าวยกกล้องขึ้นถ่าย พรุ่งนี้คงเป็นข่าวหรืออาจจะไม่มีเลยก็ได้ นักข่าวเขาเลือกสรรข่าวที่เขาอยากนำเสนอมากกว่า ข่าวนี้คงไม่เด่นและดังเท่ากับข่าวทัวร์นกขมิ้น 

          เมื่อครั้งที่ไปบรรยายให้กับนักศึกษาภาควิชาการจัดการเทคโนโลยี แขนงวิชาการจัดการอุตสาหกรรม ที่มหาวิทยาลัยราฎภัฏจันทรเกษมในหัวข้อ “ทำอย่างไรจึงจะประสบความสำเร็จในชีวิต” มีคำถามหนึ่งที่ดูเหมือนจะไม่ใช่คำถามแต่เป็นเหมือนการขอความเห็นว่า “ทำไมคนที่เรียนเก่งมักจะทำงานเข้ากับใครเขาไม่ค่อยได้” จากนั้นนักศึกษาท่านนั้นก็ยกตัวอย่างอีกหลายคนที่ประสบปัญหาแบบนี้ การบรรยายเลยเปลี่ยนเป็นการไปนั่งฟังนักศึกษาเหล่านั้นเล่าประสบการณ์ให้ฟัง คนบรรยายเลยสบายไม่ต้องพูดมาก
 

        เคยเห็นโฆษณาเครื่องดื่มชูกำลังยี่ห้อหนึ่งไหม เป็นเรื่องของคนขับรถแข่งที่จะต้องมีพลังในการขับเคลื่อนมากกว่าอาชีพอื่นๆเพราะขึ้นอยู่กับความเร็ว ความแรง และใจสู้ หากรถที่ขับมีทั้งความเร็วและความแรงแต่คนขับไม่มีจิตใจที่เข้มแข็งก็สู้คนอื่นไม่ได้ คำสุดท้ายที่เขาพูดฟังแล้วแม้จะแรงไปหน่อยแต่ก็รับรู้ได้ “เป้าหมายมีไว้ให้พุ่งชน” เขามุ่งตรงไปที่เป้าหมาย ส่วนจะได้รับชัยชนะหรือไม่เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ถ้าเข้าถึงเป้าหมายพร้อมกับชัยชนะถือว่าประสบความสำเร็จ อาชีพนี้แม้จะถือเป็นกีฬาแต่ก็ถือเป็นอาชีพอย่างหนึ่ง อาชีพที่มีความท้าทายที่ต้องต่อสู้กับความกลัว

         ก่อนวันหวยออกหนึ่งวันร้านกาแฟข้างวัดพลุกพล่านเป็นพิเศษ มีผู้คนหลายกลุ่มกำลังจับกลุ่มสนทนาบ้างกำลังกล่าวถึงเลขเด็ด บ้างกำลังทบทวนข่าวนายกรัฐมนตรีนั่งรถทะเบียนอะไร มีเหตุการณ์พิเศษพิสดารอะไรเกิดขึ้นบ้างในรอบอาทิตย์ที่ผ่านมา จุดมุ่งหมายทั้งหลายล้วนอยากรวยโดยการซื้อหวย หวังรวยทางลัดกันทั้งนั้น การเสี่ยงโชคโดยการเล่นหวยนับเป็นความหวังอย่างหนึ่งของคนจน แม้ความหวังจะมีเพียงน้อยนิดเป็นความหวังหนึ่งในร้อย ขอเพียงแต่ยังมีความหวัง แม้จะเป็นหนึ่งในร้อยก็ยังนับเป็นความหวังประการหนึ่ง ชีวิตมนุษย์หากไม่มีความหวังไยมิใช่เป็นความเงียบเหงาจนเกินไป
 

         วันนี้วันวาเลนไทน์เชื่อกันว่าเป็นวันแห่งความรัก สิ่งที่คนรักมอบให้แก่กันเป็นสัญลักษณ์แห่งความรักคือดอกกุหลาบซึ่งมีหลายสี แต่ละสีบ่งบอกถึงการเป็นตัวแทนแห่งความรักในแต่ละแบบ โลกนี้แม้จะมีหลายเผ่าพันธุ์มีหลายภาษา แต่ก็มีเรื่องราวของความรักที่เป็นอมตะที่ผู้คนกล่าวถึง ความรักที่มั่นคงในรักยังตราตรึงในความทรงจำของมวลมนุษยชาติ มีความรักกันไว้ย่อมดีกว่าปลูกฝังความเกียจชังในหัวใจ

      เมื่อความเจริญมากขึ้นทำให้โลกต้องเปลี่ยนไปด้วย แต่ความรักของหนุ่มสาวเล่าใช่เปลี่ยนแปลงไปตามโลกนี้ด้วยหรือไม่ พยายามนึกหาเหตุการณ์ที่เกิดจากความรักแต่ไม่ค่อยมีตัวอย่างใหม่ๆให้เห็นที่ได้ยินส่วนหนึ่งเป็นเรื่องราวเก่าๆความรักที่ผิดหวัง หรือความรักที่สมหวังเหมือนน้ำเก่าในขวดใหม่ น้ำยังคงเป็นน้ำแต่อยู่ในขวดใบใหม่ น้ำแทรกตัวอยู่ในโลกนี้แทบทุกพื้นที่ ความรักความชังก็เป็นเฉกเช่นเดียวกันมันแทรกตัวอยู่ในหัวใจของมวลมนุษยชาติ ไม่รู้ว่าจะแสดงตัวออกมาเมื่อใด หากความรักแสดงออกถูกวิธีก็ดีไป แต่ถ้าแสดงตนออกมาผิดทางอาจจะต้องสูญเสียอนาคตที่คาดหวังไว้ก็ได้

          ใกล้วันแห่งความรักเข้ามา เห็นมีข่าวเกี่ยวกับความรักอยู่แทบทุกวัน ซึ่งก็มีหลากหลายรูปแบบผิดหวังบ้างสมหวังบ้าง เนื้อหาของข่าวส่วนหนึ่งกล่าวถึงประสบการณ์ความรักของคนที่มีชื่อเสียง เกิดเป็นคนหากยังมีหัวใจก็ย่อมจะเคยมีความรักมาบ้าง  แต่ทว่าคำว่า “ความรัก” นั้นหากจะหาคำนิยามความหมายที่ถูกต้องตรงตัวจริงๆกลับหาได้ไม่ง่ายนัก มนุษย์แต่ชาติแต่ละภาษาต่างก็มีความรักมีความเข้าใจในความรักเฉกเช่นเดียวกัน แต่ให้คำนิยามความหมายแตกต่างกัน วันนี้ใกล้วันแห่งความรักลองฟังคำคมที่ว่าด้วยความรักของชาติต่างๆดู จริงเท็จอย่างไรโปรดใช้วิจรณาญาณพิจาณาเอาเอง
 

        ความเจริญของเทคโนโลยีมีส่วนทำให้วิถีชีวิตของผู้คนเปลี่ยนแปลงไปด้วย ทุกวันนี้มีคนบอกว่ามนุษย์เราอยู่กับสามจอ ได้แก่ จอโทรทัศน์ จอคอมพิวเตอร์ และจอโทรศัพท์มือถือ ปัจจุบันทั้งสามจออาจจะสามารถพกพาถือติดมือไปได้ทุกแห่ง เปิดดูที่ไหนก็ได้ทุกที่ทุกเวลา พระสงฆ์ก็ได้รับผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงเหมือนกัน เคยแสดงธรรม บรรยายธรรมภายในวัด ก็ต้องเปลี่ยนเป็นการบรรยายธรรมตามหน้าจอทั้งสามจอไปด้วย สังคมเปลี่ยน โลกเปลี่ยน การเผยแผ่ธรรมก็ต้องประยุกต์ตามไปด้วย จึงได้เกิดเว็บไซต์ทางศาสนามากมายรวมทั้งเว็บไซต์ไซเบอร์วนาราม แปลตามตัวอักษรว่า “วัดหรืออารามที่ตั้งอยู่บนโลกไซเบอร์”
 

         เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกลางตึก เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก ตามปรกติหากเลยสี่ทุ่มไปแล้วจะไม่รับโทรศัพท์ใครนอกจากเบอร์ที่รู้จักและจะไม่โทรศัพท์หาใคร หากไม่จำเป็นจริงๆ พอรับสายเสียงตามสายเป็นเสียงผู้ชายบอกว่า “ท่านจำผมได้ไหมครับ ผมชื่อ..... เคยไปพักกับท่านเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ตอนนั้นผมเป็นคนหลงทาง แต่ตอนนี้ผมอุปสมบทได้เกือบยี่สิบปีแล้ว จำพรรษาที่วัดป่าแห่งหนึ่งที่จังหวัดแม่ฮ่องสอน หากวันนั้นผมไม่ได้พบท่านป่านนี้คงกลายเป็นฆาตกรฆ่าคนตายไปแล้ว