ในการศึกษาพุทธประวัติตั้งแต่สมัยที่อุปสมบทใหม่ๆนั้น แม้จะอ่านจะศึกษาอย่างไรก็นึกภาพไม่ออกเพราะไม่เคยเห็นสถานที่จริงมาก่อน พระอาจารย์ผู้สอนก็ไม่เคยเดินทางไปยังสถานที่จริงมาก่อนเหมือนกัน แต่ทว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมานานกว่าสองพันกว่าปี สถานที่ย่อมจะต้องแปรเปลี่ยนไปจากสภาพจริงในอดีต การไม่เคยไปดูสถานที่จริงทำให้เกิดจินตนาการที่ไม่มีที่สิ้นสุด เพราะสามารถนึกภาพจากตัวอักษรได้ ภาพทุกภาพจึงเป็นภาพในจินตนาการที่แสนบรรเจิด แม้จะศึกษาจากตำราเล่มเดียวกันแต่ภาพร่างในจิตใจของแต่ละคนนั้นแตกต่างกัน
 

          ได้ยินเสียงจักจั่นเรไรร้องระงมมาในยามเย็น ยามที่ตะวันรอนอ่อนแสงท้องฟ้าฉ่ำเย็นหลังฝนตก ตามปรกติแมลงเหล่านี้มักจะร้องในถิ่นที่มีป่าไม้ โดยเฉพาะในชนบท พอตะวันยอแสงในสายัณหสมัยชาวไร่ชาวนากำลังจะพาฝูงวัวควายกลับคืนสู่คอก ชาวนานก็คืนสู่สู่บ้านหลังจากเหน็ดเหนื่อยในการทำงานมาตลอดทั้งวัน  คนชนบทหากได้ยินเสียงแมลงร้องจะเป็นนัยบ่งบอกว่าปีนั้นการทำไร่ทำนาจะได้ผล แต่สำหรับคนกรุงเทพมหานครหากได้ยินเสียงแมลงพวกนี้ร้องระงมนั่นหมายถึงฝนกำลังจะมาหรือไม่ก็วันนั้นมีฝนตก

        งานประจำปีวัดมัชฌันติการามเสร็จสิ้นไปแล้วในคืนวันมาฆบูชา งานสุดท้ายคือการหล่อพระประจำวันเกิดจำนวนเก้าองค์  ใครเกิดวันไหนก็เป็นเจ้าภาพหล่อพระประจำวันนั้น อาจจะมีผู้สงสัยว่าตามปรกติในหนึ่งสัปดาห์มีเพียงเจ็ดวัน แต่ทำไมต้องหล่อถึงเก้าองค์ ถามผู้รู้ท่านบอกว่าวันพุธมีสองปางคือวันพุธตอนกลางวัน และวันพุธตอนกลางคืน ส่วนอีกองค์หนึ่งคือ “ปางมารวิชัย” สำหรับผู้ที่จำวันเกิดตัวเองไม่ได้หรือไม่แน่ใจว่าเกิดวันไหนกันแน่
 

         คืนวันเพ็ญเดือนมาฆะ(เดือนสาม) คืนที่พระจันทร์เต็มดวงส่องแสงกระจ่างอยู่กลางหาว ณ สวนไผ่ชานเมืองราชคฤห์ อินเดีย คงเงียบสงบสงัด วันนั้นเมื่อสองพันกว่าปีล่วงมาแล้ว พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงประทับนั่งท่ามกลางเหล่าภิกษุที่เป็นพระอรหันต์จำนวน 1250 องค์ ทุกองค์ล้วนได้รับการอุปสมบทมีพระพุทธเจ้าเป็นอุปัชฌาย์ทั้งสิ้น พระอรหันต์แต่ละองค์ต่างก็เดินทางมาโดยไม่ได้นัดหมายกันไว้ พระพุทธเจ้าจึงทรงแสดงโอวาทปาฏิโมกข์ อันเป็นการแสดงอุดมการณ์ หลักการและวิธีการของพระพุทธศาสนา ต่อมาวันเพ็ญเดือนมาฆะจึงได้กลายมาเป็นวันสำคัญของพระพุทธศาสนาที่เรียกว่า “วันมาฆบูชา”
 

         มีคนบอกว่าพอคนเราอายุมากขึ้นหรือที่มักจะเรียกตัวเองและพวกพร้องว่า “สว” ที่แปลว่า “สูงวัย” มักจะทำอะไรช้าลง เช่นเดินก็ช้าลง พูดก็ช้าลง ทำอะไรก็ไม่ว่องไวงกๆ เงิ่นๆ เดินไปคิดไป บางทีเดินไปแล้วตั้งไกลยังสงสัยว่าประตูห้องตัวเองปิดใส่กุญแจหรือยัง ต้องย้อยกลับมาดูอีกที ทั้งๆปิดประตูลงกลอนเรียบร้อยแล้ว คงเป็นเพราะความเคยชิน แต่เจ้าความคิดมันหลงๆลืมๆ คิดไปเองที่เป็นเช่นนี้จะโทษใครก็ไม่ได้นอกจากโทษตัวเองที่มีอายุมากขึ้น ทำไงได้เมื่ออายุมากขึ้นธรรมชาติก็ต้องแปรเปลี่ยนไปเป็นธรรมดา

          ในช่วงนี้ที่วัดมัชฌันติการามมีงานประจำปีหรือที่เรียกว่างานวัด มีเสียงอึกทึกคึกโครมมากทั้งเสียงโฆษณาประชาสัมพันธ์ เสียงดนตรีเป็นต้น ทำอะไรไม่ค่อยสะดวก นอกจากจะช่วยเขาประชาสัมพันธ์หรือเป็นโฆษกงานวัดในงานบางวันแล้ว ก็คอยดูแลความสงบ ไม่ให้มีเหตุการณ์ที่ไม่พึงประสงค์เกิดขึ้น เวทีการแสดงตั้งอยู่ไม่ไกลจากกุฏิจะหนีไปไหนก็ไม่ได้ จึงต้องอดทนฟังเสียงเพลงที่ไม่อยากฟัง วันนี้เป็นวันที่สี่แล้ว เครื่องคอมพิวเตอร์สำหรับทำงานก็พลันมาเสียหายในช่วงนี้ จอดับไปเฉยๆยังไม่มีเวลาไปซ่อม เมื่อทำอะไรไม่ค่อยได้จึงหันมาอ่านหนังสือ บางเล่มเคยอ่านมาหลายรอบแล้ว หยิบมาอ่านอีกครั้งก็ยังรู้สึกเพลิดเพลิน

           ในแต่ละวัดมักจะจัดงานใหญ่ประจำปีอย่างน้อยปีละหนึ่งครั้ง ถือว่าเป็นงานใหญ่ ส่วนงานอื่นๆแม้จะมีแทรกบ้างแต่ก็เป็นงานเล็กๆไม่ใหญ่นัก งานประจำปีย่อมต้องจัดหลายวัน วัดมัชฌันติการามจัดงานประจำปีเพื่อทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้แก่อดีตเจ้าอาวาสและบูรพาจารย์ที่เคยอยู่จำพรรษาในอาวาสแห่งนี้ งานนี้เน้นที่การปิดทองอีดตเจ้าอาวาสรูปแรกที่มรณภาพไปแล้วเก้าสิบแปดปี งานจัดติดต่อกัน 9 วัน 9 คืน

            ข่าวพระสงฆ์โดนมอมยาที่สถานีขนส่งหมอชิต และสถานีรถไฟหัวลำโพงโดยการถวายนมสดหรือเครื่องดื่มผสมยานอนหลับให้พระ จากนั้นไม่นานพระสงฆ์รูปนั้นก็หลับ  ตื่นขึ้นมาอีกทีย่ามประจำตัวและทรัพย์สินประจำกายหายไป ส่วนตัวพระสงฆ์ก็ต้องเข้าไปนอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล แม้ของที่ถูกโจรกรรมไปจะมีราคาไม่มากแต่มันเจ็บทั้งกาย ปวดทั้งใจ อ่านข่าวแล้วก็ต้องบอกกว่า มนุษย์ทุกวันนี้ช่างทำได้ลงคอ โลกนี้มีภยันตรายเกิดขึ้นได้กับทุกคนในทุกเวลาและทุกโอกาสหากประมาทพลาดพลั้งไปอาจเสียหายและเจ็บปวดหัวใจไปตลอดชีวิต

            นานๆจะได้ยินเสียงนกฮูกร้อง ยิ่งในเวลากลางคืนที่เงียบสงัดเสียงนกฮูกร้องแทรกมากับบรรยากาศยามราตรีมันทำให้คิดถึงความตายและภูตผี เสียงร้องของนกฮูกช่างน่าโหยหวนน่ากลัวจริงๆ แต่บังเอิญว่าไม่ใช่คนกลัวผีจึงไม่ได้สะดุ้งตกใจอะไรมาก แต่ทว่าเจ้าเสียงนกฮูกที่ร้องในราตรีอันสงัดและคืนอันมืดมิดทำให้นอนไม่หลับ แต่ก็จนใจเพราะเสียงมันดังมาจากต้นไม้ใหญ่คงทำอะไรมันไม่ได้ จึงต้องทำใจใหม่คิดว่าเสียงของมันไพเราะเหมือนเสียงเพลงแห่งธรรมชาติที่กำลังขับกล่อม ไม่นานก็หลับสนิท