ไปนมัสการสังเวชนียสถานที่อินเดีย
ในการศึกษาพุทธประวัติตั้งแต่สมัยที่อุปสมบทใหม่ๆนั้น แม้จะอ่านจะศึกษาอย่างไรก็นึกภาพไม่ออกเพราะไม่เคยเห็นสถานที่จริงมาก่อน พระอาจารย์ผู้สอนก็ไม่เคยเดินทางไปยังสถานที่จริงมาก่อนเหมือนกัน แต่ทว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมานานกว่าสองพันกว่าปี สถานที่ย่อมจะต้องแปรเปลี่ยนไปจากสภาพจริงในอดีต การไม่เคยไปดูสถานที่จริงทำให้เกิดจินตนาการที่ไม่มีที่สิ้นสุด เพราะสามารถนึกภาพจากตัวอักษรได้ ภาพทุกภาพจึงเป็นภาพในจินตนาการที่แสนบรรเจิด แม้จะศึกษาจากตำราเล่มเดียวกันแต่ภาพร่างในจิตใจของแต่ละคนนั้นแตกต่างกัน