วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสแสงแดดกำลังดี จึงเดินเล่นใกล้ๆกับโรงเรียนพระปริยัติธรรม พระภิกษุสามเณรกำลังเรียนนักธรรมแต่ทว่าเช้านี้หลวงตาไซเบอร์ไม่มีสอน จึงเดินเตร่บริเวณหน้าโรงเรียน ก็มีโยมสามีภรรยาคู่หนึ่งพร้อมลูกสาวในวัยที่กำลังน่ารักอายุไม่น่าเกินสองขวบเดินเข้ามาหา บอกว่า “โยมอยากทำบุญถวายสังฆทานและอาหารแด่พระคุณเจ้า ขอท่านโปรดรับทานนี้ด้วย” มองซ้ายมองขวาไม่เห็นพระภิกษุอื่นใดนอกจากตัวเอง จึงบอกว่าขอเชิญโยมทั้งสามเข้ามาในอาคารจะได้ทำพิธีได้สะดวก จากนั้นทั้งสามคนก็เข้ามาในบริเวณโรงเรียนพระปริยัติธรรมซึ่งปกติก็ใช้เป็นศาลาการเปรียญสำหรับพิธีทำบุญในเทศกาลต่างๆอยู่แล้ว จึงไม่ลำบากเพราะมีสถานที่กว้างขวางพอ

            อากาศยามเช้าอึมครึมยังไงไม่รู้เหมือนฝนจะตกแต่ก็ไม่ตก ท้องฟ้าไม่มีแดดแต่อากาศร้อนอบอ้าว บรรยากาศแบบนี้เหมาะกับการนอนอย่างยิ่ง แต่ทว่าด้วยภาระหน้าที่จะเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนหลับนอนคงไม่เหมาะ ธรรมชาติให้เวลาช่วงกลางวันสว่างไสวโดยไม่ต้องพึ่งแสงไฟ ฟ้า คงให้เวลาสำหรับตื่นมากว่าจะหลับใหล ส่วนเวลากลางคืนแม้จะมีแสงไฟแต่ก็มีความมืดที่แฝงตัวอยู่นอกรัศมีแห่งแสงไฟ ธรรมชาติคงต้องการให้มวลสรรพสัตว์หลับพักผ่อน ธรรมชาติ มีความเป็นธรรมดา มวลมนุษย์ต้องปรับตัวให้เข้ากับธรรมชาติให้ได้ ไม่ฝืนธรรมชาติชีวิตก็ดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็น สุขบ้างในบางครั้ง ทุกข์บ้างในบางคราว

         ในช่วงเทศกาลเข้าพรรษาสามเดือน     พระภิกษุสามเณรจะอธิษฐานเข้าพรรษา ว่าจะอยู่จำพรรษาในอาวาสใดอาวาสหนึ่งตลอดสามเดือนไม่ท่องเที่ยวเดินทางไปไหนไกลหรือหากจะมีกิจธุระเกิดขึ้นก็จะต้องกลับมาจำพรรษา ณ อาวาสที่ตนตั้งจิตอธิษฐานไว้ ยกเว้นแต่มีเหตุการณ์พิเศษที่เรียกว่า “สัตตาหกรณียะ” หมายถึงเหตุที่ทำให้เดินทางไปในที่อื่นได้ภายในพรรษา

           วันที่ 7 กรกฏาคม 2557 เวลา 13.00 น. สมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์  ผู้ปฏิบัติหน้าที่สมเด็จพระสังฆราช เป็นประธานในพิธีมุทิตาพระภิกษุสามเณรผู้สอบไล่ได้เปรียญธรรม 9 ประโยค และมอบทุนการศึกษา ตำราเรียน แก่พระภิกษุสามเณรผู้สอบได้เปรียญธรรม 5 ประโยค ถึง เปรียญธรรม 8 ประโยค(ธรรมยุต) ณ ห้องประชุมโรงเรียนพระปริยัติธรรม วัดอาวุธวิกสิตาราม บางพลัด กรุงเทพมหานคร

               โลกเจริญก้าวหน้ามากขึ้นทุกวัน มีเทคโนโลยีใหม่ๆที่แม้จะวิ่งตามก็ยังรู้สึกว่าตามไม่ทันสักที มีสิ่งประดิษฐ์ใหม่อกมาอวดโฉมได้เพียงไม่กี่วัน ก็มีสิ่งใหม่ที่ดีกว่าออกมาอีกแล้ว เช่นโทรศัพท์บางรุ่นใช้ได้เพียงไม่กี่เดือนก็มีรุ่นใหม่ออกมาอีก ดูเหมือนว่ายิ่งวิ่งตามเทคโนโลยี ยิ่งกลายเป็นคนล้าหลังลงทุกที ลองย้อนกลับไปอ่านความคิดของนักปรัชญาทั้งหลายในอดีต ทำให้เกิดความรู้สึกว่า “นักปราชญ์ในอดีตเข้าใจโลกและชีวิตได้อย่างลึกซึ้ง”  ลองอ่านและศึกษาดู

             ลีโอ ตอลสตอย นักเขียนชาวรัสเซีย มีชีวิตอยู่ในช่วงปี ค.ศ. 1828-1910 (พ.ศ. 2371-2453) เจ้าของผลงานวรรณกรรมยี่งใหญ่ของโลกหลายเรื่องเข่นสงครามและสันติภาพ แอนนา คาเรรินา ความตายของอีวาน อินลิช เป็นต้น งานเขียนของเขาสะท้อนปัญหาสังคมที่เข้าใจยาก ปัจจุบันมีผู้แปลงานเขียนของตอลสตอยออกมาหลายเล่ม มีหนังสือเล่มหนึ่งที่ได้รับการตีพิมพ์มาสองครั้งแล้ว สำนวนภาษาไทยในชื่อว่า “ปฏิทินปัญญา” มีคารมคำคมของนักปราชญ์มากมายเห็นว่าน่าจะเป็นประโยชน์จึงขออนุญาตคำคมของนักปรัชญาบางท่านมาให้อ่านกัน ลองอ่านดู

             อาทิตย์ก่อนไปอบรมการเขียนบทความเพื่อพิมพ์เผยแพร่ในวารสารระดับชาติ มีคณาจารย์เข้าร่วมการฝึกอบรมส่วนมากเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย เมื่ออาจารย์ทั้งหลายมานั่งฟังการบรรยายเหมือนเป็นนักเรียนเสียเอง ในความคิดครั้งแรกคิดว่าน่าจะมีปัญหาเพราะทุกคนต่างก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้ทรงภูมิความรู้ แต่ทว่ากาลกลับเป็นไปในทางตรงกันข้าม ทุกคนนั่งฟังกรรบรรยายอย่างตั้งใจ ไม่มีใครพูดแทรกองค์ปาฐกเลย แต่พอเปิดโอกาสให้ถามเท่านั้นห้องสัมมนาที่มีเสียงคนพูดคนเดียวก็เปลี่ยนเป็นห้องที่เต็มไปด้วยการพูดคุยมีคำซักถามมากมายจนผู้บรรยายตอบไม่ทัน

               ช่วงนี้หน้าฝนจึงมีฝนตกแทบทุกวัน ซึ่งเป็นเรื่องปกติธรรมดาหากหน้าฝนแล้วฝนไม่ตกนั่นจึงจะถือว่าผิดธรรมชาติ กำลังพิมพ์งานอยู่ชิ้นหนึ่งในห้องทำงานที่มหาวิทยาลัยมหากุฏราชวิทยาลัย ศาลายา  บังเอิญไฟฟ้าในอาคารเกิดดับวูบมาในบัดดล ยังไม่ได้บันทึกข้อมูลที่กำลังทำคงหายไปกับไฟฟ้าดับแล้ว  ห้องที่กำลังเย็นสบายต่อมาไม่นานก็กลับร้อนระอุขึ้น พำนักอยู่ในห้องไม่ได้แล้ว จึงเดินเล่นตามอาณาบริเวณมหาวิทยาลัย ฝนที่กำลังพรำ ฟ้าครึ้ม จึงนั่งหลบฝนใต้อาคารฟังเสียงฝนและลมพริ้วอย่างสบายใจ

          หาดทรายริมชายหาดในเกาะช้าง จังหวัดตราด ซึ่งแต่ละหาดมีเจ้าของจับจองสร้างที่พักไว้สำหรับให้บริการกับนักท่องเที่ยว จะหาชายหาดที่เป็นอิสระหรือไม่มีเจ้าของจับจองแทบจะไม่มี แต่ละแห่งจะมีกำแพงกั้นไว้ด้านหน้า หากใครอยากจะเข้าไปเดินเล่นบนชายหาดก็ต้องผ่านประตูรั้วของผู้มีสิทธิ์ครอบครองเข้าไป ทะเล พื้นที่ในทะเลบางแห่งมีบ้านเรือน ที่พักยื่นไปในทะเล ในทะเลก็ยังมีเรือของชาวประมงจอดเรียงรายในท้องทะเล ทะเลกว้างใหญ่ไพศาลนั้นดูเหมือนกับว่าจะมีเจ้าของจับจองไว้แล้ว เหมือนดั่งทะเลมีเจ้าของ ไม่ใช่ทะเลที่เป็นสาธารณะอีกต่อไป