ช่วงนี้ต้องคอยติดตามข่าวสารอย่างใกล้ชิด เพราะเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าน้ำจะท่วมวัดหรือไม่ ดูข่าวไปก็ต้องคอยมองดูคลองข้างวัดไปด้วยว่าปริมาณของน้ำเพิ่มขึ้นหรือยัง คลองบางเขนใหม่อยู่หน้าวัด น้ำไหลลงที่แม่น้ำเจ้าพระยา หากเป็นเวลาปกติทางราชการจะผันน้ำเข้ามา ยิ่งในช่วงใกล้ลอยกระทงน้ำจะเอ่อคลองสามารถจัดงานลอยกระทงประจำปีได้สะดวก แต่ปีนี้ในคลองน้ำยังน้อย น้ำจากแม่น้ำเจ้าพระยายังไม่ทะลักเข้ามา หากไม่ได้ติดตามข่าวสารอะไรก็ต้องบอกว่า ทุกอย่างอยู่ในสภาพปกติ
 

          เฝ้าติดตามข่าววิกฤตน้ำท่วมมาหลายวันแล้ว ยังไม่เห็นทีท่าว่าน้ำจะลดหรือหมดไปเมื่อไหร่ แม้จะมีที่พักอยู่ในกรุงเทพมหานคร แต่สถานที่ทำงานอยู่ที่ศาลายา นครปฐม ต้องเดินทางไปเกือบทุกวัน ตั้งแต่วันจันทร์หน้ามหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัยมีน้ำขังและเพิ่มปริมาณขึ้นทุกวัน ต้องนั่งรถยนต์ลุยน้ำเข้าไปทำงาน และทำงานด้วยความกังวลเพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่น้ำจะทะลักเข้าท่วม ทำงานไปเฝ้าดูทางน้ำไปนับเป็นความทุกข์ประการหนึ่ง
 

        วันนั้นฝนยังพรำมาตั้งแต่เช้าและค่อยๆหนักขึ้นเรื่อยๆถามหลวงพ่อก่อนออกบิณฑบาตว่าไม่เอาร่มไปหรือ ท่านตอบว่าฝนที่นี่ตกไม่ค่อยหนักตกๆหยุดแต่ตกตลอดวัน เนื่องจากวัดป่าตั้งอยู่บริเวณต้นน้ำพอดีป่าไม้ยังรกครื้ม พอฝนตกทีไรก็มักจะเริ่มต้นจากที่นี่ ป่าเรียกน้ำ และน้ำฝนก็ค่อยๆไหลลงเขื่อนสามารถกักเก็บน้ำไว้ใช้ได้ตลอดปี ชาวบ้านแถวนี้ยังไม่เคยแล้ง และน้ำก็ไม่ท่วม ไม่แล้ง ไม่ท่วมนั่นคือดินแดนในความฝัน สถานที่แห่งนี้จึงกลายเป็นถิ่นสวรรค์ของผู้ทำการเกษตรกรรม
 

        หลังจากออกพรรษาแล้ว ประเพณีที่ตามมีคือ "กฐิน" ตอนนี้เริ่มแล้ว คนกรุงเทพฯนอกจากร่วมงานกฐินในวัดในกรุงเทพฯแล้วบางคนยังเดินทางทอดกฐินที่วัดต่างจังหวัด แต่ปีนี้เกิดวิกฤตน้ำท่วมหนักในหลายพื้นที่ ผู้คนส่วนหนึ่งจึงไม่อยากไปไหน เพราะไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่น้ำจะทะลักเข้าท่วมบ้าน แต่งานที่กำหนดไว้แล้วยกเลิกไม่ได้จึงต้องเดินทางไป เดินทางทั้งๆน้ำท่วมนี่แหละ

            เช้าวันที่ 13 ตุลาคม 2554 วัดมัชฌันติการามได้จัดงานตักบาตรเทโวโรหณะมีผู้คนมาร่วมงานพอสมควร เนื่องจากเช้าวันนั้นฝนยังคงโปรยปรายมาตั้งแต่เช้า ผู้ที่เตรียมตัวในการใส่บาตรจึงต้องนั่งกั้นร่มไปพลางแหงนดูฟ้าไปพลางไม่รู้ว่าฝนจะตกหนักหรือไม่ เพราะในช่วงนี้ฟ้าฝนเดาใจยากนึกจะตกก็ตก บางครั้งตกตลอดคืน เตรียมพร้อมไว้ก่อนเป็นดีที่สุด ยิ่งได้ข่าวว่าน้ำกำลังจะทะลักเข้ากรุงเทพฯ ใครที่มีบ้านเรือนอยู่ริมฝั่งแม่น้ำก็ต้องคอยระวัง น้ำก็คาดเดาไม่ได้อีกเหมือนกัน ไม่รู้จะท่วมเมื่อไหร่
 

        วันปวารณาออกพรรษามาถึงอีกปีแล้ว ในแต่ละวัดจะมีประเพณีการตักบาตรเทโวโรหณะหลังจากที่พระสงฆ์อยู่จำพรรษาครบไตรมาสหรือสามเดือน พอถึงวันเพ็ญเดือนสิบเอ็ดก็เสร็จสิ้นพรรษากาล พระสงฆ์จะได้เที่ยวจาริกไปตามสถานที่ต่างๆได้ตามอัธยาศัยภายใต้กรอบแห่งพระธรรมวินัย ในวันแรมหนึ่งค่ำหลังวันออกพรรษหนึ่งวัน มีประเพณีตักบาตรเทโวโรหณะชาวบ้านจะมาตักบาตรถวายข้าวปลาอาหารและสิ่งของที่จำเป็นต่างๆ ปีนี้วัดมัชฌันติการามจะได้นำอาหารและสิ่งของจากงานตักบาตรเทโวโรหณะไปร่วมบริจาคช่วยเหลือผู้ประสบภัยน้ำท่วมในที่ต่างๆตามสมควร พุทธศาสนิกชนที่มาร่วมงานจึงได้ทำบุญสองต่อคือได้ทำบุญตามประเพณีและช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัยในเวลาเดียวกัน
 

          วันศุกร์ทำงานที่วัดบวรนิเวศวิหารจนค่ำ พอจะกลับวัดเห็นรถติดจึงนั่งรถจากวัดบวรนิเวศวิหารมาขึ้นเรือข้ามฟากที่ท่าพระจันทร์ และตั้งใจว่าจะนั่งเรือกลับวัด เดินผ่านหน้ามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เห็นผู้คนพลุกพล่าน นักดนตรีตาบอดที่เคยเปิดวงร้องเพลงโดยใช้กีต้าร์และบรรเลงเพลงคนเดียวตามคำขอเพื่อแลกกับเงินที่มีผู้หยิบยื่นให้ แต่วันนี้เขาเปลี่ยนเครื่องดนตรีเป็นเสียงแซกโซโฟนที่ให้เสียงเศร้าสร้อยอย่างประหลาด เสียงเพลงน้ำท่วมที่มาจกนักดนตรีคนนั้นฟังแล้วรู้สึกได้ถึงการสูญเสียอันเกิดจากภัยน้ำท่วม แม้จะอยู่ในยามวิกฤตเช่นนี้ นักดนตรีคนนั้นก็ยังไม่หยุดงาน
 

            ในช่วงนี้มีแต่ข่าวน้ำท่วมดูแล้วสงสารผู้คนที่ต้องประสบกับภัยธรรมชาติ หากพอช่วยได้ก็เท่าที่จะช่วยได้ ช่วงนี้จึงพยายามกด sms ส่งไปยังสถานีโทรทัศน์ต่างๆที่มีโครงการร่วมบริจาคช่วยเหลือน้ำท่วม วันหนึ่งส่งหลายครั้งก็ได้บริจาคหลายบาทเหมือนกัน ช่วยได้เท่าที่จะมีแรง ได้ข่าวมาว่าในงานวันตักบาตรเทโวโรหนะในวันออกพรรษาที่ใกล้เข้ามานี้ ทางวัดมัชฌันติการามประกาศให้อาหารแห้งที่ได้จากการบิณฑบาตให้ร่วมบริจาคนำไปช่วยผู้ประสบภัยน้ำท่วม ที่ไหนก็ได้โดยมีทหารนำรถมาบรรทุกไป ฟังแล้วรู้สึกว่าคงจะได้ช่วยเหลือผู้ประสบภัยบ้างไม่มากก็น้อย หากพอจะช่วยได้ก็ต้องช่วยกันไป

           ชีวิตมนุษย์บางครั้งก็ต้องเดินเส้นทางที่แม้แต่ตนเองก็ไม่ได้คาดคิด แต่พอลองดำเนินตามแนวทางนั้นกลับพบกับความสุข เป็นความสุขที่ไม่อาจจะเอ่ยออกมาเป็นถ้อยคำได้ ต้องสัมผัสรับรู้ด้วยใจ ถ้อยคำบางคำพอกล่าวออกมาจึงมีความหมายแต่บางถ้อยคำต้องเก็บไว้ในใจรับรู้และสัมผัสได้คนเดียว เป็นเรื่องของใจสัมผัสใจโดยแท้ เสี้ยวชีวิตของแต่ละคนบางครั้งก็ไม่ได้ต่างจากละครเท่าใดนัก ละครส่วนหนึ่งมาจากชีวิตคน แต่มีหลายคนที่เกี่ยวข้อง โบราณเคยกล่าวไว้ว่า คนที่บวชนานๆมักจะหนีไม่พ้นคนประเภทที่ “อกหัก หลักลอย คอยงาน สังขารเสื่อม เลื่อมใสศรัทธา” อย่างใดอย่างหนึ่ง