เย็นวันจันทร์ถนนหนทางในกรุงเทพมหานครโล่งตลอดเส้นทาง มีรถเพียงไม่กี่คันที่ยังคงอยู่บนถนน ยังแปลกใจอยู่ว่าตามปรกติเย็นวันจันทร์อย่างนี้ต้องเตรียมใจไว้ก่อนเดินทางว่าอย่างไรรถก็ต้องติดและอาจจะนานกว่าปรกติ จากความเคยชินในการเดินทางมานานพอสรุปได้ว่า เย็นวันจันทร์และเย็นวันศุกร์ถนนช่วงนี้ รถมักจะติด อาจจะเป็นเพราะเย็นวันศุกร์คนทำงานได้กลับบ้านหรือเดินทางไปต่างจังหวัดเพื่อพักผ่อนในช่วงวันหยุด ส่วนวันจันทร์คนทำงานวันแรก เป็นสมมุติฐานที่เกิดจากการสั่งสมประสบการณ์ในการเดินทางบนเส้นทางสายนี้มานานหลายปี

            ทำไมเมื่อฝนตกรถจึงติด เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบสุดท้ายมานานแล้ว สาเหตุของรถติดบนถนนหนทางในกรุงเทพมหานครบางวันคาดเดาไม่ได้ ที่คิดว่าหนทางจะสะดวกกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด บางวันรถติดแบบไม่มีเหตุผล จะเดินทางไปไหนมาไหนต้องเตรียมกายเตรียมใจเผื่อไว้ไม่น้อยกว่าหนึ่งถึงสองชั่วโมง ชีวิตของคนกรุงเทพเป็นไปดั่งนี้มานานหลายปีแล้ว รถติดจนกลายเป็นความเคยชิน

           งานศพดูเหมือนจะเป็นงานที่หลีกเลี่ยงได้ยาก อย่างน้อยที่สุดมนุษย์ที่พอจะรู้เดียงสา มีอายุพอที่จะรับรู้ถึงเหตุการณ์ต่างๆของชีวิตน่าจะเคยไปร่วมงานศพบ้าง แม้จะพยายามหลีกเลี่ยงอย่างไร สักวันใดวันหนึ่งก็ต้องมีญาติพี่น้องหรือคนที่เราเคารพ คนที่เรารู้จักคุ้นเคยเสียชีวิต บางคนไปร่วมฟังพระสวดอภิธรรม บางคนไปร่วมพิธีเผาศพ ซึ่งอาจจะมีคำเรียกขานแตกต่างกันไปตามแต่ฐานะของผู้เสียชีวิต แต่ความหมายอย่างเดียวกันนั่นคือไปงานของคนเสียชีวิต ไปงานศพเพื่ออะไร ไปแล้วได้อะไรนั้น คำตอบอาจจะแตกต่างกันไป

             อากาศร้อนอบอ้าวมานานหลายวันแล้ว วันก่อนฝนตกน้ำนองขังไปทั่วลานวัด อากาศวันนี้จึงเย็นสบายคลายร้อนไปได้มาก ช่วงเช้าหลังคืนฝนตกอากาศจึงสดใส ฟ้าไร้หมอก ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าทางบุรพทิศจึงมีขนาดกลมโตเป็นพิเศษ หยดน้ำค้างที่เกาะอยู่ตามยอดไม้ใบหญ้าพอถูกแสงแห่งอังสุมาลีก็ค่อยๆเหือดแห้งหายไปจากยอดไม้ พอเริ่มสายดวงอาทิตย์ก็ค่อยๆลดขนาดลงยิ่งสูงยิ่งเล็ก จวบจนถึงเวลาสายัณห์ ดวงอาทิตย์จึงกลับมามีขนาดใหญ่กลมโตอีกครั้ง ก่อนจะลับหายไปกับขอบฟ้าทางปัจฉิมทิศ

            ในเทศกาลวันวิสาขบูชา พุทธศาสนิกชนได้มาร่วมทำบุญถวายภัตตาหารเช้าแก่พระภิกษุสามเณรที่วัดมัชฌันติการามจำนวนมาก วัดมัชฌันติการามมีกิจกรรมอย่างหนึ่งในเทศกาลวันวิสาบูชาของทุกปีคือการถวายสลากภัตผลไม้ โดยเน้นที่ทุเรียน บางครั้งจึงเรียกสลากภัตรประเภทนี้ว่า “สลากภัตทุเรียน” เป็นประเพณีที่ยึดถือปฏิบัติกันมานานแล้ว แม้ว่าปัจจุบันชาวบ้านบริเวณรอบๆวัดจะไม่ค้อยได้ทำสวนทุเรียนเหมือนในอดีตแล้วก็ตาม แต่การถวายสลากภัตทุเรียนยังคงดำเนินมาทุกปี

           วันเพ็ญวิสาขมาสหรือเดือนหกของปีปรกติ ส่วนปีที่มีอธิกมาสเลื่อนมาเป็นวันเพ็ญเดือนเจ็ด หากท้องฟ้าไม่มีเมฆหมอกมาบดบังก็จะมีแสงแห่งจันทราส่องสว่างอยู่กลางเวหาสน์  ฟ้าในคืนวันเพ็ญเดือนวิสาขะเมื่อสองพันหกร้อยสามสิบแปดปีล่วงมาแล้ว ที่ดินแดนที่เรียกว่าชมพูทวีป ได้ก่อกำเนิดพระโพธิสัตว์ที่สวนลุมพินี  อีกสามหกปีต่อมาวันเพ็ญเดือนวิสาขะได้มีพระพุทธเจ้ากำเนิดขึ้นในโลกที่ใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์  และอีกแปดสิบปีต่อมาในคืนวันวิสาขะ โลกก็ได้สูญเสียศาสดาเอกของโลกซึ่งพระองค์เสด็จดับขันธปรินิพพานที่ใต้ต้นรังทั้งคู่ เมืองกุสินารา เหตุการณ์ทั้งสามอย่างนั้นมาตรงกันพอดีในวันเพ็ญเดือนวิสาขะ พระพุทธเจ้าเกิดกลางดอน นอนกลางดิน กินกลางทรายและตายกลางป่า มิได้ประสูติ มิได้ตรัสรู้และมิได้ปรินิพพานในปราสาทราชวังอันโอฬารแต่ประการใด

           โลกหมุนเวียนเปลี่ยนผันไปตามวัฏจักรของจักรวาล ไม่เคยหยุดนิ่งอยู่กับที่ ชีวิตของสรรพสิ่งก็แปรเปลี่ยนไปตามธรรมดา สิ่งที่ผ่านไปกลายเป็นอดีต ไม่มีใครกลับไปแก้ไขอดีตที่ผ่านไปแล้วได้ ต้องปล่อยให้เหตุการณ์และเรื่องราวทั้งหลายจารึกไว้ตามที่มันเคยเป็น ส่วนเหตุการณ์ในอนาคตแม้จะวางแผนได้ คาดการณ์ได้ ทำนายได้บ้าง แต่ก็เป็นเพียงบางช่วงเวลาเท่านั้น ไม่มีใครทำนายอนาคตได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะบางทีอาจจะเกิดเหตุแผ่นดินไหว น้ำท่วม พายุถล่มเป็นต้น โลกก็เปลี่ยนกระบวนการปรับเปลี่ยนอนาคตใหม่  เราสามารถนำเอาประสบการณ์ในอดีตมาเป็นอุทาหรณ์ในปัจจุบันได้ อดีตที่ดีมีไว้ให้จดจำ อนาคตมีไว้ให้ฝัน  ส่วนปัจจุบันมีไว้ให้ทำ

           โรงเรียนเปิดเทอมมาหลายวันแล้ว เสียงเพลงก่อนนักเรียนเข้าแถวเคารพธงชาติดังลั่นมาตั้งแต่ฟ้าพึ่งเริ่มสาง เสียงประกาศจากครูผู้ทำหน้าที่ประจำวัน เสียงนักเรียนที่วิ่งเล่นหยอกล้อก่อนที่จะเข้าห้องเรียน บ่งบอกถึงชีวิตที่กำลังก้าวไปข้างหน้า พวกเขามองถึงอนาคตอันยาวไกล คงอีกนานหลายกว่าที่จะเรียนจบ ซึ่งดูเหมือนว่าการศึกษาจะมีระดับขั้นต่อไปเรื่อยๆเหมือนเส้นทางที่ไม่มีวันสิ้นสุด บางคนเดินไปถึงจุดหมาย แต่มีหลายคนที่ต้องหยุดกลางครัน ที่ไม่สามารถเดินไปจนสุดเส้นทางแห่งความฝันได้ ทุกคนมีความฝัน ฝันให้ไกลแล้วไปให้ถึง อย่าให้เป็นฝันเกินไปเลยไปไม่ถึง

           ครั้งแรกที่มองเห็นทุ่งนาใกล้ๆกับเจดีย์บรมพุทโธ  อินโดนีเซียในช่วงที่ตะวันกำลังจะลับขอบฟ้า บัดดลนั้นกลับนึกถึงเพลงๆหนึ่งที่เคยได้ยินมาตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นหนุ่ม “มองลิบลิ่วแถวทิวพนา ใกล้ย่ำค่ำสนธยาหมู่นกกาก็คืนสู่รัง”  ภาพของชาวนาที่เสร็จสิ้นภารกิจในการทำงานตลอดทั้งวันและพากันเดินกลับบ้าน “คุณพ่อเดินหน้า เราพากันเดินกลับบ้าน ท้ายสุดนั้นคือแฟนฉัน เมื่อก่อนนั้นรักปานจะกลืน” นักประพันธ์เพลงนี้ช่างสรรหาถ้อยคำที่ทำให้มองเห็นภาพของชาวนา ที่แม้จะทำงานหนัก แต่พอถึงเวลาคืนกลับสู่เคหสถานกลับมีบรรยายของความสุข เป็นความสุขของชาวไร่ชาวนาที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของความเรียบง่ายและธรรมดาอย่างยิ่ง