การบำเพ็ญกุศลในงานพิธีพระราชทานเพลิงศพพระพุทธิสารโสภณ (เดช กตปุญโญ) อดีตเจ้าอาวาสวัดมัชฌันติการาม วงศ์สว่าง เขตบางซื่อ กรุงเทพมหานคร ได้รับนิมนต์ให้แสดงธรรมเทศนาวันสุดท้าย ก่อนพิธีพระราชเพลิงศพจะเริ่มขึ้น โดยมีกองทุนเพื่อพระสังฆาธิการ กรุงเทพมหานคร-สมุทรปราการ (ธรรมยุต) เป็นเจ้าภาพ เนื้อหาในพระธรรมเทศนาเรื่อง “มรณกถา”  มีอรรถาธิบาย ดังรายละเอียดดังต่อไปนี้

       สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม (สกสว.) ที่ให้ทุนสนับสนุนในการวิจัยโดยผ่านสถาบันวิจัยญาณสังวร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชราชวิทยาลัย เป็นงานวิจัยชุดโครงการวิจัยหลักคือ "การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเขตภาคกลางปริมณฑล" มีโครงการวิจัยย่อยอีก 3 เรื่อง (1) การจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเขตภาคกลางปริมณฑล (2) การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเขตภาคกลางปริมณฑล (3) การพัฒนาสื่อประชาสัมพันธ์แหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเขตภาคกลางปริมณฑล งานวิจัยได้ดำเนินการจนเสร็จลุล่วง และได้ตีพิมพ์บทความฉบับสมบูรณ์ในวารสารพุทธมัคค์ ใครสนใจอ่านฉบับเต็มเชิญได้ตามลิงค์ข้างล่าง หน้า 140-152   https://so01.tci-thaijo.org/index.php/bdm/issue/view/16980/4236

        ดึกสงัดคืนวันอาทิตย์ฝันเห็นจระเข้ตัวใหญ่มาก ว่ายน้ำแหวกกระแสโผล่ขึ้นมาจากแม่น้ำ กำลังจะก้าวกระโดดหนี จากจระเข้ตัวนั้น แต่ขาไม่ยอมฟังคำสั่งจึงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ในช่วงขณะแห่งความหวาดกลัวได้พิจารณาโดยสังเขปว่าหากจะมีเวรกรรมอะไรที่เคยทำร่วมกันมาก่อน ก็ยินดีชดใช้กรรม ทำอะไรก็ขอเชิญทำตามสะดวกเถิด คาถาบทหนึ่งผุดขึ้นมาในมโนสำนึกว่า “พุทธเมตฺตํ จิตฺตํ มม……ฯลฯ....” จระเข้ตัวนั้น หยุดนิ่งและนอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้า ไม่ได้ทำร้ายอันใดเลย ทั้งยังทำหน้าเหมือนกำลังจะยิ้มให้ ตื่นขึ้นมากลางดึกนอนไม่หลับ จึงนั่งพิจารณาว่าความฝันนี้มันหมายถึงอะไร ใครจะมาทำร้ายเรา เพราะจระเข้าเป็นตัวแทนแห่งความโชคร้าย ใครที่ฝันเห็นเห็นจระเข้ก็ให้ระมัดระวังไว้ให้มาก อย่าเดินเข้าไปเหยียบตาปลาของใครเข้า ประเดี๋ยวจะโดนอาวุธสักอย่างฟาดฟัน ก็แค่ความฝันซึ่งซึ่งฝันตามปรกติไม่ค่อยได้ใส่ใจอันใด ผู้ที่ยังเป็นปุถุชนคนธรรมดาก็ย่อมจะต้องฝันบ้างเป็นธรรมดา ยกเว้นแต่พระอริยเจ้าที่ท่านหลับสนิทโดยไม่ฝัน

       สงสัยมานานว่าการสอนโดยการไม่พูดนั้นจะทำให้คนเกิดศรัทธาเลื่อมใสได้จริงหรือ มีความเป็นจริงที่สำคัญอย่างหนึ่งคือแม้ว่าความเป็นมนุย์จะมีเท่ากัน แต่ศักยภาพของแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนพูดเก่ง แต่พอให้ทำกลับทำไม่ได้ บางคนพูดไม่เก่ง แต่พอถึงเวลาลงมือปฏิบัติเขากลับทำได้ดี บางคนมีความรู้ดีมาก แต่พอถึงให้พูดหรือทำ ก็ทำไม่ได้ ถ้าหากมีใครสักคนคิดเก่ง พูดเก่งและทำงานได้เก่ง โลกนี้ก็ไม่ต้องมีคนอื่นก็ได้ ปล่อยให้เขาคนนั้น คิด พูด ทำอยู่คนเดียวก็น่าจะเพียงพอ แต่ทว่าโลกไม่ได้ต้องการคนเก่งคนเดียว แต่ต้องการคนที่สามารถอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้แม้จะมีความคิดเห็นที่แตกต่างกัน