ผู้มีใจยินดีในเมตตาย่อมไม่มีเวรกับใคร - หน้า 2

         ท่านสุธัมโมเล่าต่อไปว่าว่า “เป็นเรื่องแปลกจะเป็นเพราะอุปาทานนึกเอาเองหรือจะเป็นเพราะเจ้าหางกุดฟังภาษามนุษย์รู้เรื่องก็สุดจะคาดเดา งูเหลือมตัวนั้นนอนนิ่งไม่ติงไหวตลอดเวลาที่สุธัมโมเดินจงกรม จนกะทั่งตะวันลับฟ้า ความมืดได้แผ่คลุมพื้นที่ อากาศเริ่มหนาวเย็น สุธัมโมจึงเอ่ยขึ้นเบาๆว่า “ไปเถอะวันนี้พอแค่นี้ กลับไปพักผ่อนให้สบาย พรุ่งนี้ถ้าว่างค่อยมาใหม่” ขาดคำเจ้าหางกุดก็เลื้อยหายลับไปในราวป่า เหลือไว้แต่ความเงียบสงัด
         วันต่อมาเจ้าหางกุดมักจะแวะเวียนมาให้เห็นประจำบางครั้งมาหลบนอนใต้ถุนกุฎิ มันยังคงนิ่งเงียบไม่มีอาการดุร้ายให้เห็น แว็บหนึ่งแห่งความคิด สุธัมโมคิดถึงหญิงแม่ลูกอ่อนที่พึ่งสูญเสียสามีไป อาการเหงาเศร้าซึมที่เจ้าหางกุดแสดงออกมีอาการคล้ายมนุษย์ที่ตกอยู่ในสภาวะแห่งการสูญเสีย  ผมกลายเป็นเหมือนญาติสนิทกับเจ้าหางกุด แต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้ เธอก็คงรู้คอยวนเวียนห่างๆ
         “หากผมเล่าให้คนอื่นฟังเขาคงหัวเราะ หาว่าผมบ้า ฟังแล้วเงียบไว้ คนที่ไม่เชื่อจะหาว่าท่านพลอยบ้ากับผมไปด้วย” ท่านสุธัมโมปิดการสนทนา
         เรื่องนี้ฟังแล้วไม่ต้องคิดมากอย่าพึ่งเชื่อหรือไม่เชื่อ ประสบการณ์ทางจิตเกิดขึ้นได้เสมอ เพราะจิตที่มีพลังย่อมสามารถใช้งานได้แม้แต่กับสัตว์ดิรัจฉาน เขาเหล่านั้นก็มีจิตเหมือนมนุษย์เพียงแต่สภาวะของการแสดงออกอาจไม่เหมือนกัน ในพุทธประวัติมีเรื่องที่พระพุทธเจ้าไปจำพรรษาโดยมีลิงและช้างคอยอุปัฏฐาก 
         ในยุคสมัยปัจจุบันก็มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับงูจงอางที่วัดหนองป่าพง มีเรื่องอยู่ว่า “วัดหนองป่าพงช่วงแรกๆมีงูจงอางหางกุดอยู่ตัวหนึ่ง หลวงพ่อชา สุภัทโท เรียกมันว่าไอ้หางกุด ตอนเช้าเมื่อหลวงพ่อออกไปบิณฑบาต มันก็เลื้อยตามทับรอยเท้าของหลวงพ่อไปด้วย แต่หลวงพ่อไม่เคยเห็น จนกระทั่งชาวบ้านร่ำรือกันว่าหลวงพ่อเอางูจงอางมาบิณฑบาตด้วย  หลวงพ่อจึงคอยสังเกตดูจนกระทั่งพบรอยงูเลื้อย จากวัดจนกระทั่งถึงศาลพระภูมิทางเข้าหมู่บ้านรอยงูก็หายไป พอหลวงพ่อกลับจากบิณฑบาตมันก็เลื้อยตามหลวงพ่อจนถึงวัด จากนั้นเวลาที่หลวงพ่อชาจะออกบิณฑบาตจึงได้พูดกับงูจงอางตัวนั้นว่า “เจ้าหางกุดอย่าไปบิณฑบาตกับอาตมานะ คนเขากลัว”ต่อมาท่านจึคงได้บอกกับเจ้าหางกุดว่า “ให้หลบหนีเข้าไปหาที่อยู่ในป่ารกทึบเสียเถอะ อย่าออกมาให้คนเห็นอีก เพราะวัดนี้จะมีคนมามากขึ้น คนเขาจะกลัว” กาลเวลาต่อมาก็ไม่มีใครเห็นเจ้างูจงอางหางกุดอีกเลย

         เจ้างูเหลือมหางกุดที่เขาชีโอน วัดญาณสังวราราม ชลบุรี กับเจ้างูจงอางหางกุด ที่วัดหนองป่าพง อุบลราชธานี แม้จะต่างสถานะกัน แต่พฤติกรรมใกล้เคียงกัน แสดงว่าแม้แต่สัตว์ร้ายก็ยังมีสัญชาติญาณรับรู้ได้ถึงพลังแห่งความเมตตา  แล้วพวกมนุษย์แท้ๆไฉนหลงลืมเมตตาธรรมไปได้ 
         ผู้มีเมตตาย่อมไม่มีเวรและภัยแก่ใครดังที่ปรากฎในมณิภัททสูตรที่ อังคุตตรนิกาย สคาถวรรค (15/813/250)ความว่า "ผู้ใดมีใจยินดีในความไม่เบียดเบียนตลอดวันและคืนทั้งหมด และเป็นผู้มีส่วนแห่งเมตตาในสรรพสัตว์ ผู้นั้นย่อมไม่มีเวรกับใครๆ" เมตตาธรรมนี่แหละคือธรรมค้ำจุนโลกดังที่มีพุทธภาษิตยืนยันไว้ว่า "โลโกปตฺถมฺภิกา เมตตา"..... สาธุ  

พระมหาบุญไทย   ปุญญมโน
เล่าเรื่อง
17/03/53